از هزارتوی تاریخ ایران/ نقد فیلم «بهارستان؛ خانهی ملت»
«بهارستان؛ خانهی ملت» چنان که از نامش هم برمیآید دربارهی سرگذشت مجلس شوراست؛ و داستان شکلگیری این نهاد مردمی را از زمان صدور فرمان مشروطه (توسط مظفرالدینشاه قاجار) و گشایش مجلس شورای ملی (در کاخ گلستان) تا انقلاب 1357 و انقراض نظام شاهنشاهی روایت میکند. داستانی به درازنای بیش از هفت دهه که نشان میدهد در طول تاریخ کشور ما اتحاد و اجتماع در سطح ملی، همواره نیازمند تمرین و تجربهی دوبارهی مشروطهخواهی بوده است.
اما آنچه که بیش از هر عامل دیگری روایت این داستانِ «پُرِ آب چشم» را به اثری جذاب و دیدنی تبدیل کرده، نه تصویرسازی برای تجسم بخشیدن به باغها و بناهای تخریب یا فراموش شده در قلب تهران (مکانهایی نظیر عمارت بهارستان در گوشهای از باغ نگارستان یا زمینهای خارج از حصار طهماسبی) که اینک میتوان گفت استفادهی کمسابقه از عکسها و مواد آرشیوی است. عنصر تفکیکناپذیر فیلمها و مستندهای تاریخی که در «بهارستان؛ خانهی ملت» به لطف جلوههای بصری و رنگ بخشیدن به عکسهای بعضاً بارها دیده شده و تکراری، جذابیت دو چندانی یافته است.
متن کامل را در ادامهی مطلب بخوانید.
یازدهمین دورهی سینماحقیقت در حالی به پایان رسید که بیش از هر زمان دیگری لزوم انتخاب یک مکان دائمی و همچنین ساماندهی تماشاگران و مخاطبان اصیل این جشنواره، توجه همگان را به خود جلب میکرد. خصوصاً در روزهای پایانی هفته که رهگذرانِ علاقهمند به سینما نیز در کنار طرفدارانِ پر و پا قرصِ سینمای مستند به خیل مخاطبان این جشنواره پیوستند و ظرفیت محدود تالارهای نمایش آن را دیگر غیر قابل تحمل کردند! برخی، رایگان بودن نمایش فیلمها و عدم اختصاص کارت ورود به سالنها را علت اصلی این استقبال میدانند و برخی دیگر معتقدند جذابیت غیر قابل انکار سینمای مستند و خصوصاً فیلمهای تاثیرگذار و تولید شده در سالهای اخیر باعث این اقبال و توجه چشمگیر شده. اما واقعیت این است که حتی اگر تمام این عوامل را هم در استقبال از «سینماحقیقت» موثر بدانیم، انکار نباید کرد که علت اصلی، عدم تمرکز مدیران و برگزارکنندگان جشنواره بر مخاطبان اصلی و حرفهایِ چنین جشنوارهایست. جشنوارهای که به طور اختصاصی سینمای مستند و دستاوردهای آن را هدف گرفته اما نحوهی اجرای آن، متاسفانه چنان که باید، تخصصی و در راستای پاسخ به نیاز مخاطبان واقعی سینمای مستند نیست. متن کامل را در 
این وبلاگ تلاش ناچیزیست برای انتشار نوشتههایی دربارهي سینما، تلویزیون و ادبیات.