زندگی در کنار ورسک/ گزارش نمایش و نقد و بررسی فیلم «ورس»
شامگاه یکشنبه بیست و نهم مهرماه جلسههای هفتگی نمایش فیلم در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی با نمایش مستند «ورس» به کارگردانی جواد وطنی به کار خود پایان داد.
بیست و هفتمین و آخرین جلسهی نمایش فیلم در سال جاری، در حالی به پایان رسید که به دلیل استقبال چشمگیر مخاطبان و علاقهمندان سینمای مستند، فیلم مورد بحث، در هر دو سالن با ظرفیت کامل به نمایش گذاشته شد.
در ابتدای این جلسه که با حضور دکتر امید روحانی به عنوان منتقد مهمان برگزار شد، کارگردان «ورس» در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان (مجری برنامه و مسئول جلسههای نمایش فیلم) مبنی بر دلیل انتخاب پل ورسک برای ساخت فیلم مستند گفت: «من اهل فیروزکوه هستم و بدون اغراق، از زمان کودکی دلم میخواست از کوههای بلند آن منطقه بالا رفته و حضور در مناطق صعبالعبور آن منطقه را تجربه کنم.»
وطنی افزود: «در سالهای اخیر به نظرم رسید بهتر است این کار را به عنوان مستندساز یا پژوهشگر انجام دهم؛ و از آنجا که به ورسک، راهآهن و موضوعهای مرتبط با آن علاقه داشتم تصمیم گرفتم اینبار به صورت متمرکز به این سوژه پرداخته و دربارهاش فیلم بسازم.» متن کامل گزارش را در ادامهی مطلب بخوانید.
شامگاه یکشنبه بیست و دوم مهرماه سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی شاهد نمایش و نقد و بررسی دو فیلم به نامهای «شناسای سخن» و «نادرهکار» از ساختههای منوچهر مشیری بود.
فیلم قابها که نخستینبار در دهمین دورهی جشنوارهی سینماحقیقت به نمایش درآمد درباره قاب عکسهایی است که دکتر صادق زیباکلام (استادتمامِ دانشکده حقوق و علوم سیاسی) به دیوار اتاق کار خود در دانشگاه تهران آویخته. عکسهایی از شخصیتها و دورههای مختلف تاریخی که خود او در جایی از فیلم، دلیل جمع شدن آنها در کنار هم را علاقهاش به گذشته جامعهی ایران میداند و میگوید آنچه باعث شده به افزودن این قابها و نصب آنها روی بخشهای خالیِ دیوار ادامه دهد واکنش جالب آدمهایی است که وارد این اتاق میشوند. آدمهایی از اقشار و طبقههای مختلف که بعضی از آنها برای نخستینبار با این تصویرها روبهرو میشوند؛ و به همین دلیل حتی تصویر قوامالسلطنه را با عکس پدر استاد زیباکلام اشتباه میگیرند! متن کامل را در 
سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، شامگاه یکشنبه پانزدهم مهرماه شاهد نمایش و سپس نقد و بررسی فیلم مستند «علیآقا» به کارگردانی کامران حیدری بود.
شامگاه روز گذشته یکشنبه هشتم شهریورماه مستند «تالان» در سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به نمایش درآمد و سپس این فیلم با حضور مهرداد فراهانی به عنوان منتقد مهمان مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
اواخر دهه 1360 و اوایل دهه 1370 جدا از معدود مجلههای سینمایی که آن وقتها منتشر میشد، مشتری پر و پا قرص صفحههای سینمایی اغلب نشریهها هم بودم. روزنامهها، هفتهنامههایی که برای نسل تشنه و مشتاق من در حکم پنجرههایی رو به سینما بود. یکی از این نشریهها هفتهنامه فرهنگی، هنری «هدف» بود که یکی دو صفحه سینمایی داشت. صفحههایی که گاهی با مطالبی از سینمای جهان پر میشدند و گاهی با نوشتههایی درباره سینمای ایران. اما آنچه که در کنار کاغذهای کاهیِ پُرزدار و چاپ ضعیف متن و عکس، این هفتهنامه را در گوشهای از حافظهام ماندگار کرده، انتخاب یک تیتر جسورانه و خاطرهانگیز بر نقدی است که آن روزها درباره فیلم راز مینا (عباس رافعی) نوشته شده بود: «مینا راز، راز، راز، راز، راز داره مینا!» این تیتر بلندبالا و طولانی، جدا از شوخی جذاب و جالب نویسندهاش با یک ترانه قدیمی، ریشه در نوع خاصی از روزنامهنگاری در سالهای دور هم داشت. سنتی در روزنامهنگاری عامهپسند که تیترهای درشت و طولانی را به عناوین کوتاه و هدفمندِ بالای نوشتهها ترجیح میدادند. تیترهایی گاه آنقدر طولانی که حتی میتوان گفت به «سوتیتر» تنه میزدند! متن کامل را در 
شامگاه روز یکشنبه اول مهرماه سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، شاهد نمایش و سپس نقد و بررسی فیلم مستند «بانو قدس ایران» به کارگردانی مصطفی رزاقکریمی بود.
این وبلاگ تلاش ناچیزیست برای انتشار نوشتههایی دربارهي سینما، تلویزیون و ادبیات.