فرشادِ آقای گُل

فرشادِ آقای گُل مستندی ورزشی است که به جای نمایش در تلویزیون– که می‌توانست بهترین رسانه برای عرضه چنین فیلمی باشد– ابتدا از گروه «هنر و تجربه» سر درآورد و سپس با فاصله‌ای کوتاه در شبکه نمایش خانگی توزیع شد. خصوصیت تلویزیونی فیلم مورد بحث جدا از ساختار آن (تلفیق گفت‌وگوهای انجام شده با صحنه‌ها و لحظه‌های آرشیوی) و البته نحوه پرداخت فیلم‌ساز (کاربرد وله و گرافیک خاص برنامه‌های تلویزیونی) ریشه در سوژه محوری آن (فرشاد پیوس) دارد که به نظر می‌رسد بیش و پیش از هرچیز، مناسب شبکه ورزش، برنامه‌های مورد علاقه مخاطبان تلویزیون و در راس آن‌ها طرفداران تیم فوتبال پرسپولیس یا همان پیروزی است. تیمی که بیش از دو دهه پیش، زمانی که کیفیت و سطح بازی سایر تیم‌ها تا این حد مرغوب و نظرگیر نبود معمولاً یکی از چند قهرمان‌ سنتی لیگ برتر به حساب می‌آمد و گاهی حتی پیش از پایان لیگ به عنوان «قهرمان زودهنگام» آن شناخته می‌شد. البته بی‌شک یکی از عوامل موثر در این کیفیت را می‌توان خلاقیت، نحوه بازی‌سازی و استعداد مثال‌زدنی اغلب بازیگران این تیم و در راس آن‌ها فرشاد پیوس دانست. بازیکنی با استعدادی غریب در تهاجم به حریفِ زمین، جا گیریِ دقیق و هم‌چنین گُل‌زنی، که به شهادت فیلم مورد بحث با ثمر رساندن 153 گُل، بهترین هافبک تاریخ باشگاه پرسپولیس به حساب می‌آید و با 58 گُل بیش‌تر از علی پروین، در صدر این فهرست و نسبت به سلطان سرخ‌پوشان پایتخت در جایگاهی کم‌وبیش مرتفع و دست‌نیافتنی قرار گرفته است. بگذریم که اگر محرومیت‌های طولانی‌مدتِ شش ماهه (در جریان یکی از جنجالی‌ترین داربی‌های پرسپولیس و استقلال) و یک‌ساله (در جریان جام ملت‌های آسیا) گریبان پیوس را نگرفته بود چه‌بسا این آمار، تعداد گُل‌های بیش‌تری را در بر می‌گرفت. متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.‌