یكی از هنرهای مسوولان سينما، صدور مجوز توليد و نمايش برای فيلم‌هايی است كه آهسته می‌آيند و آهسته‌تر می‌روند؛ بی‌ آن‌كه حتا ديده شوند! زخم شانه‌ حوا ساخته‌ حسين قناعت كه چندی پيش روی پرده بود تنها يكی از اين نوع فيلم‌هاست. فيلمی كه در صورت اكران «استاندارد» هم بعيد به نظر می‌رسيد بتواند به باشگاه ميلياردی‌ها بپيوندد؛ اما در وضعيت فعلی كه حتا كمدی‌های تضمين‌شده و فيلم‌های فاخر و ارزشی و سفارشی هم به سختی می‌توانند پول را از جيب سينماروهای وطنی بيرون بياورند می‌توان گفت چنين فيلمی با شرايط بغرنج‌تری روبه‌روست. فيلمی كه شايد بتوان گفت عمده‌ترين مشكلش ردپای كهنگی در سوژه است؛ هرچند خود فيلم‌ساز اين نكته را قبول ندارد و با اشاره به مضمون فيلم معتقد است: «عشق مادر و فرزند يا پدر و فرزند به همديگر ‌هيچ‌وقت كهنه نمی‌شود.»زخم شانه حوا كه بی سر و صدا به نمايش گذاشته شده بود حالا بی سر و صداتر به بايگانی پيوسته است. فيلمی كه از لحظه‌های عاطفی تاثيرگذاری برخوردار است و دست‌كم مثل بسياری از فيلم‌های روی پرده به هوش و ريش تماشاگر نمی‌خندد.