فیلم‌درمانی در قالب یک روایت شخصی/ گزارشی از نمایش و نقد و بررسی «رد پای چه‌گوارا» در مرکز گسترش
شب گذشته (یکشنبه بیست و نهم فروردین ماه) در تازه‌ترین برنامه از مجموعه جلسه‌های نمایش فیلم که هر هفته در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار می‌شود ابتدا مستند «رد پای چه‌گوارا» به نمایش درآمد و سپس این فیلم با حضور نیما عباس‌پور از منتقدان سینما مورد نقد و بررسی قرار گرفت.در ابتدای این جلسه، ناصر صفاریان، مسئول برگزاری جلسات نمایش فیلم ضمن اشاره به معدود تولیدات سینمای جهان که درباره‌ی شخصیت ارنستو چه‌گوارا ساخته شده، به ردپای تولیدات سینمای مستند ایران در این زمینه اشاره کرد و «رد پای چه‌گوارا» را شاخص‌ترین فیلمی دانست که تا کنون توسط مستندسازان ایرانی ساخته شده است.
وی افزود: «همین که در کشور ما و به جای سینمای داستان‌گو، سینمای مستند برای پرداختن به زندگی شخصیتی با ویژگی‌های ارنستو چه‌گوارا پیش‌قدم شده، حکایت از موفقیت این سینما در نگاه به چشم‌اندازهایی فرامرزی و پرداختن به سوژه‌هایی با ویژگی‌های بین‌المللی دارد.» متن کامل این گزارش را می‌توانید در ادامه‌ی مطلب بخوانید.
«آقا» جزو آخرین نسل معمارهای سنتی و قدیمی بود که آن وقت‌ها بهشان می‌گفتند بنّا (با تشدید نون). ما هم به همین شکل صدایش می‌زدیم: «آقا»؛ و واقعاً برازنده‌اش بود. البته اسم شناسنامه‌ای‌اش علی‌اکبر بود اما دوستان و همکارانش به او می‌گفتند «اوس‌اکبر» که مخفف کلمه‌ی استاد به اضافه‌ی اسمش بود. در جوانی مثل خیلی‌های دیگر کارش را با وردستی و کارگری و انجام کارهای سخت آغاز کرده بود. گاهی در خاطراتش تعریف می‌کرد که در روزگار جوانی، همراه یک مهندس و چند نفر دیگر روی «یک ساختمان خیلی خیلی بزرگ» کار می‌کرده‌اند. می‌گفت وقتی کارهای آن ساختمان به پایان رسیده از او و گروهی که درگیر ساخت آن بوده‌اند دعوت شده تا در جشنی به همین مناسبت شرکت کنند. تازه آن روز متوجه شده ساختمانی که در آن کار می‌کرده‌اند سینما بوده است. یادش به خیر. می‌گفت: «یک لحظه رفتم تو. دیدم چند نفر دارن رو پرده راه می‌رن. گفتم این‌‌ها دیگه چیه؟ و اومدم بیرون!» این، تمام مواجهه‌ی «آقا» با سینما بود در همه‌ی عمر؛ دیگر هرگز پایش را در هیچ سالن دیگری نگذاشت، هیچ فیلمی در سینما ندید و طبعاً هیچ تجربه دیگری در زمینه‌ی رویاپروری نداشت. از روی نشانی‌هایی که می‌داد، می‌شد فهمید ساختمان مورد نظر احتمالاً سینما «دیانا» بوده که به گفته‌ی او «در خیابان شاهرضا (انقلاب فعلی) نزدیک پمپ بنزین وصال» قرار داشته است. سینمایی که در سال‌های پس از انقلاب تغییر نام داد و اکنون با عنوان «سپیده» از آن یاد می‌شود. سال‌ها بعد، زمانی که دیگر به خیل عشاق سینما پیوسته بودم، وقتی متوجه شدم سالن تابستانی سینما «دیانا» محل فیلم‌برداری یکی از مهم‌ترین سکانس‌های رضا موتوری (مسعود کیمیایی) بوده، حال خوشی داشتم و هر بار که این فیلم را می‌دیدم احساس می‌کردم خود من هم آن‌جا حضور داشته‌ام! و این روزها با خودم فکر می‌کنم اگر «آقا» تقریباً سی سال پیش، آن تصادف وحشتناک را نکرده بود (تصادفی که باعث شد سی و اندی سالِ انتهای عمرش را در خانه و به تحمل دردهای جورواجور بگذراند) شاید دیوارهای بیش‌تری را بالا می‌برد، چه بسا در ساخت سالن یا سالن‌های دیگری مشارکت می‌کرد؛ و خدا را چه دیدی، شاید حتی به سینما علاقه‌مند هم می‌شد!
چه موفقیت‌های خیره‌کننده ابد و یک روز را حاصل ذوق‌زدگی دسته‌جمعیِ جشنواره، تماشاگران و منتقدان بدانیم، و چه این موفقیت‌ها را حق طبیعی اثری با این میزان تاثیرگذاری بدانیم، باید پذیرفت کارگردان جوان این فیلم، پدیده سی و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر بوده است. فیلم‌سازی که در بیست و شش سالگی موفق شده کاری کند تا فیلمی چنین تلخ و گزنده (با تعدادی از درخشان‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین سکانس‌های دست‌کم یک دهه اخیر) در صدر فهرست بهترین انتخاب‌های سال جا خوش کند.
این وبلاگ تلاش ناچیزیست برای انتشار نوشتههایی دربارهي سینما، تلویزیون و ادبیات.