جلد کتاب بهترین سال‌های زندگی مناواخر دهه 1360 و اوایل دهه 1370 جدا از معدود مجله‌های سینمایی که آن وقت‌ها منتشر می‌شد، مشتری پر و پا قرص صفحه‌های سینمایی اغلب نشریه‌ها هم بودم. روزنامه‌ها، هفته‌نامه‌‌هایی که برای نسل تشنه و مشتاق من در حکم پنجره‌هایی رو به سینما بود. یکی از این نشریه‌ها هفته‌نامه فرهنگی، هنری «هدف» بود که یکی دو صفحه سینمایی داشت. صفحه‌هایی که گاهی با مطالبی از سینمای جهان پر می‌شدند و گاهی با نوشته‌هایی درباره سینمای ایران. اما آن‌چه که در کنار کاغذهای کاهیِ پُرزدار و چاپ ضعیف متن‌ و عکس‌، این هفته‌نامه را در گوشه‌ای از حافظه‌ام ماندگار کرده، انتخاب یک تیتر جسورانه و خاطره‌انگیز بر نقدی است که آن روزها درباره فیلم راز مینا (عباس رافعی) نوشته شده بود: «مینا راز،‌ راز، راز، راز، راز داره مینا!» این تیتر بلندبالا و طولانی، جدا از شوخی جذاب و جالب نویسنده‌‌اش با یک ترانه قدیمی، ریشه در نوع خاصی از روزنامه‌نگاری در سال‌های دور هم داشت. سنتی در روزنامه‌نگاری عامه‌پسند که تیترهای درشت و طولانی را به عناوین کوتاه و هدفمندِ بالای نوشته‌ها ترجیح می‌دادند. تیترهایی گاه آن‌قدر طولانی که حتی می‌توان گفت به «سوتیتر» تنه می‌زدند! متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.